Ég heiti Guðrún, ég er ófullkomin og mér er DRULL!

 

Ég rakst á grein um belgíska stærðfræðinginn Adolphe Quetelet um daginn. Quetelet þessi var fyrstur til að nota tölfræði í félagsvísindum. Hann á heiðurinn af því að finna upp meðalmanneskjuna og leit á meðallíkamann sem hina fullkomnu fegurð. Rannsóknir hans mörkuðu tímamót þar sem meðaltalið varð eðlilegt og frávik frá meðaltalinu urðu óeðlileg. Því lengra sem manneskjan var frá meðaltalinu þeim mun ófullkomnari var hún. Niðurstöður rannsókna Quetelet urðu til þess að við fórum að hafa áhyggjur ef börnin okkar þroskuðust ekki í samræmi við það sem var búið að ákveða að væri "eðlilegt" og að við fórum flest að finna fyrir kvíða þegar heilsan, vigtin, félagslífið, starfsframinn o.fl. viku of langt frá meðaltalinu.

Þarna gerðist það að stærðfræði varð undirstaða félagsvísindanna og staðhæfði að normal skipti meira máli en undantekningarnar. Vísindin skiptu meira máli en einstaklingurinn og fjölbreytileikinn varð að galla og hvarf ofan í vísindalega flokkaða kassa. Samt er það fjölbreytileikinn sem knýr áfram menningarlega, efnahagslega og félagslega orku og nýsköpun. Ef við værum öll normal þá væri lítið að gerast í heiminum.

 

Hin fullkomna manneskja er bara tölfræðilegur skáldskapur 

 

Þrátt fyrir að við vitum vel að hin fullkomna manneskja sé ekki til þá erum við samt alltaf að bera okkur saman við staðalímyndina sem er í raun bara tölfræðilegur skáldskapur og við erum öll undantekning frá norminu.

 

Má ÉG vera til?

Þegar ég var að ala upp börnin mín, segja þeim til eða gagnrýna þau, þá svöruðu þau mér oft með því að segja "æji plís mamma má ég vera til?" Mér þótti þetta svar þreytandi í þá daga og eingöngu ætlað til þess að eyða umræðuefninu, en í dag finnst mér þetta svo mikil viska. Þau voru bara að biðja um að fá að vera þau sjálf, gera hlutina á sinn hátt og berjast á móti því að verða sett í kassa.

Auðvitað mátt ÞÚ vera ÞÚ, ÉG vera ÉG og ÞIÐ vera ÞIÐ. Hvernig í ósköpunum eigum við vera eitthvað annað? Það er enginn meira þú en þú og enginn meira ég en ég.

 

But I like to say that normal is the cruellest insult of them all. -Artie í myndinni Cruella

 

Það er hreinlega móðgun að segja að einhver sé normal og ég ætla að leyfa mér að fullyrða það að ef við viðurkennum að normal sé ekki til þá fyrst fari heimurinn að batna, en við þurfum fyrst að gangast við því að við sjálf séum ófullkomin og hætta að rembast við að reyna að vera eitthvað annað. Þegar ófullkomleika óþolið gagnvart okkur sjálfum hverfur þá öðlumst við líka skilning á því að allir aðrir séu ófullkomnir líka og gefum fjölbreytileikanum það pláss sem hann á skilið, þ.e. ALLT PLÁSSIÐ.

 

Ég heiti Guðrún, ég er ófullkomin og er stolt af því.

Athugasemdir

[Ingólfur Sigurðsson, 10.9.2022 kl. 07:55]

Ég fagna þessum kjarki sem þú sýnir og yfirlýsingunni í þessum pistli. En ófullkomleikinn felst ekki bara í útliti heldur líka skoðunum. Það hefur farið í taugarnar á mér á Facebook að ef maður viðrar skoðanir sem eru öðruvísi en fjöldinn vill þá á maður á hættu að missa vini (sem reynast þá kunningjar), jafnvel fólk sem manni þykir vænt um, hvort sem maður þekkir það lítið eða mikið. Það er eins og allir eigi að vera í sama kassanum. Svo breytist maður og þroskast. 

Maður er alltaf að vega og meta, endurmeta og líkaminn breytist einnig. Sannir vinir elska mann þrátt fyrir ófullkomleika og að vera ekki samkvæmt stöðlum.

En það sem flækir þetta að við höfum öll þörf fyrir annað fólk og velþóknun þess. Það er ekki nóg að vinna í sjálfum sér. Sá sem alltaf vinnur í sjálfum sér getur orðið fórnarlamb.

Að þora að tala um gallana og það neikvæða, það er hetjudáð. Stundum er það ekki hægt nema í skrefum.